Hope and Hope..

Hope and Hope..หวังคุณเคยหวังบ้างไหม.........ฉันคนหนึ่งที่มีความหวัง ความหวังที่อยากได้รับคำตอบที่หน้าพอใจ คาดหวังในเรื่องงาน เรื่องความรัก เรื่องต่างๆๆที่เราหวังจะให้สมดังใจปรารถนาแต่เมื่อความผิดหวังนั้นเข้ามาเยือนคุณรู้สึกอย่างไร รู้สึกเหมือนฉันไหม .... ..รู้สึกท้อแท้ รู้สึกเหนื่อยล้า รู้สึกหมดหวัง รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว รู้สึกเหมือนไม่มีใครมองเห็นเรา รู้สึกเหมือนท้องฟ้ามืดหมน รู้สึกเหมือนเดินหลงทาง รู้สึกโดดเดี่ยว......เคยมีความรู้สึกนี้บางไหม....ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา....รู้สึกอยากพักผ่อน รู้สึกเหนื่อยล้า รู้สึกไม่อยากหวังต่อ รู้สึกไร้จุดหมาย เหมือนตัวล่องลอยอยู่ในอากาศเพียงลำพัง.......แต่ฉันจะไม่หยุดความหวังหรอก แต่ตอนนี้แค่อยากพัก อยากขอเวลาที่จะเริ่มหวังต่อ อยากขอเติมความหวังครั้งใหม่ให้มันพร้อมและเติมให้เต็มก่อนการเดินทางแห่งความหวังครั้งใหม่ ..บางคนมีความหวังที่แตกต่างกันไป หวังอยากใครมารัก หวังอยากได้สิ่งนั้นสิ่งที่ดี....แต่ก่อนที่จะหวังให้ใครมารัก เรารักตัวเองหรือยัง รักมากพอหรือยัง......ความหวังของฉันคือเรื่องงาน เรื่องความรัก พอฉันหวังมัน ฉันก็กลัว กลัว กลัว ความผิดหวังฉันเลยไม่กล้าที่จะหวังแต่ก็แอบหวังนิดๆๆและอยากให้สมหวัง...ความจริงแล้วฉันกลัวความผิดหวังมาก มากเสียจน ไม่กล้า ไม่กล้า เข้าไปใกลัมัน ฉันกลัว กลัวที่จะรับมันไม่ได้ และ กลัวความผิดหวัง ฉันเลยไม่กล้า ไม่เคย กล้า ด้วยซ้ำที่จะเปิดหัวใจและไม่อยากให้ใครเข้ามา ในนั้นฉันป้องกันตัวเองจากความผิดหวัง ป้องกันโดยไม่ยอมเปิดประตูให้มันเข้ามา ฉันปิดโอกาสทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันเข้ามาหาฉันได้ ฉันปิดมันสนิทเลยที่เดียว แม้จะมีใครบางคนที่หยิบยืนความหวังนั้นมาให้ฉัน แต่ฉันไม่กล้ารับมัน ฉันกล้า กลัวว่า ถ้าฉันเกิดให้ความหวังของฉันไป ฉันอาจได้รับกับความผิดหวังนั้นก็ได้ กลัวว่าจะยอมรับมันไม่ได......ความกลัว......คุณ มีความกลัวไหม.........กลัวถูกทอดทิ้ง กลัวโดดหลอก กลัวเสียใจ กลัวความผิดหวัง กลัวเขาไม่รักกลัวเขาไม่คิดเหมือนกัน ความกลัวต่างๆๆๆนามันอยู่ในใจฉัน ฉันดูเป็นคนเข็มแข็ง แข็งแกร็งเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น สนุกสนาน ไม่เคยมีใครเห็นความกลัวของฉัน ฉันเก็นมันไว้เพียงลำพังในใจฉันมันสบสน วุ่นวาย แต่ข้างนอกของฉันเป็นเกราะกำพังจากสิ่งที่ฉันสร้างมันไว้ สร้างมัน เพื่อป้องกันจากสิ่งต่างๆๆที่ฉันกลัว สร้างมันสูงเสียดฟ้า สร้างมันแข็งเกร่งยิ่งกว่า เพื่อมิให้มันเข้ามาได้ ไม่ให้มันเข้ามาใกลัตัวฉัน ฉันเลยปิดมัน ..............และความกลัวนี้มันอยู่กับฉันเนินนานเหลือเกิน.......ทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา ฉันกลัว กลัว และไม่กล้าคิดไปไกล ไม่กล้าให้ความหวัง และไม่กล้าหวัง เพราะกลัวความผิดหวัง กลัวรับมันไม่ได้...เมื่อเจอหน้าเขา ฉันก็กลัว.......กลัวจนไม่กล้าเจอ..........เมื่อเจอก็ปกปิดอารมณ์ ความรู้สึกนั้น ไม่ให้เขารู้ ความรู้สึกที่ฉันกลัวอย่างยิ่งที่จะได้รับคำตอบที่ฉันกลัวนักหนา จึงทำให้กำแพงของฉันยังไม่พังสักที ............................................................................................................