เหงา ๆ

...เมื่อรักใคร..ก็หวังไว้..ได้รักตอบ
หวังชิดชอบ..เผยความใน..ใจหวั่นไหว
แต่ที่เห็น..ไม่ได้เป็น..เช่นดั่งใจ
ต้องกลับกลาย..เป็นคนเศร้า..หนาวน้ำตา

...เปรียบความรัก..เป็นดอกไม้..ที่ใสสด
ดูงามงด..ตราตรึงใจ..ใฝ่ฝันหา
ไม่กี่วัน..กลีบดอกนั้น..พลันโรยรา
เจ็บจนล้า..หมดค่ารัก..ต้องหักใจ

...แต่จะห้าม..ได้อย่างไร..ใจคนเศร้า
ทนปวดร้าว..เพราะรักแท้..ยากแก้ไข
ไม่อาจห้าม..ความรู้สึก..ลึกข้างใน
จึงเก็บไว้..ในฤดี..ที่มั่นคง

…ต้องทนทุกข์..ทรมาน..ผ่านเวลา
เพื่อได้มา..ซึ่งความรัก..จักประสงค์
แม้วันนี้..ไม่เหมือนที่..เจตจำนง
ก็ยังคง..รักต่อไป..ตามใจเรา

…ไม่มีใคร..ห้ามรักได้..อย่างที่คิด
หากชีวิต..ไม่มีรัก..คงหักเฉา
แม้เจ็บบ้าง..เพราะรักร้าง..ไม่เหลือเงา
ดีกว่าเรา..ต้องนั่งเหงา..เฝ้าดายเดียว